Ağlım kəsəndən, adətən, özümdən böyüklərlə oturub-durmaq həvəsində olmuşam. Oyunlar, uşaqlıq çılğınlığı,  nə bilim uşaqlığı doyunca yaşamağa nə həvəsim olub, nə də imkanım.

Odur ki, həmişə böyüklərin məclisində oturmuşam, öz düşüncələrimi paylaşmışam. 2006-cı ildə futbol sahəsinə gələndən bəri (onsuz da futboldan başqa sahəm olmayıb) mənim üçün ən maraqlı futbol hissələrindən biri də veteranlar olub. Onlarla danışmaq, keçmişi varaqlamaq, onlarla futbol oynamaq mənim üçün həmişə bəlkə də ilk sırada gələn işlərdəndir.
Hələ “Çempion” qəzetində çalışanda veteranlardan silsilə yazılar hazırlayır, köhnə “Neftçibaza”nı öz evim  hesab edirdim. İndi də elədir... Anar Xanlarovun təbiri ilə desək, Elgizi itirsəniz, “Neftçibaza”da tapa bilərsiniz... Söhbət köhnə “Neftçibaza”dan gedir...

.... 19 il öncə finalda görüşən veteranları bir araya gətirib, “Qəbələ”də oyun keçirmək təşəbbüsü gündəmə gələndə Aslan Şahgəldiyevin “bu işi Zamiq Hüseynovla Elgiz Abbasova tapşıraq” deməsi ürəyimdən hay verdi. Zamiqlə mən bu işə tam ürəyimizi qoyduq. Tez bir zamanda xüsusi formalar Azərbaycana gətirildi, hətta formalara adlar və nömrələr yazıldı. Sözsüz ki, formaların gətirilməsinə qədər olan müddətdə o qədər işlər görülmüşdü ki...
Abbas dayının arxivindən tutmuş digər toz basmış sənədləri araşdırıb tapmaq, finalda çıxış edən, indi bəlkə də heç bir klubun yadına düşməyən futbolçuları axtarıb tapmaq , onların Qəbələ səfərini təşkil etmək indi sadəcə xronologiya kimi görünür...

.... Biz  Almaniyadan Maradona və moruq ləqəbi ilə daha çox tanınan İlham Məmmədovu, öz dövrünün ən güclü fiziki hazırlığa malik oyunçusu Rasim Abışovu Rusiyadan tapdıq, yenicə azadlığa çıxmış Mehman Alışanovu cəmiyyətə qaytarmaq üçün bu oyuna vasitə kimi baxdıq...
... Açığı, çox təəccüblənmişdilər. Hətta elə bir oyunçu oldu ki, dəvətimizə “zarafat edirsiniz?” İnanmıram ki, belə bir şey olsun, kimdi bizi yada salan?” kinayələri  və narazılıq süzülən kəlmələri ilə cavab verdi...

Hətta elə bir  veteran vardı ki, avtobusa minənə qədər inanmırdı buna... Lakin Qəbələdə meydançaya çıxdıqdan sonra anladı ki, tarix və onu yazanlar unudulmur.. Unutmayanlar isə məhz əziyyətə qiymət qoyanlardır...

... Bəli, tarix 2 iyun, saatlar isə 08.30 dəqiqəni göstərəndə veteranların gözündəki sevinci, qucaqlaşmalarını, gözlərin dolmasını görməyə dəyərdi... Edilən zarafatlar, Vidadi Rzayevin İlham Məmmədovu “moruğa çevirmək” həngaməsi, Rasim Abışovun zədəli olduğu halda imtahandan “5” alması, Vidoşun səfər həngamələri, Yaşar Vahabzadənin təəssüratları  köhnə kaseti videoya taxıb o vaxtkı toylara baxmaq kimi bir şey idi. Tozlu, dumanlı xatirələr, həmin xatirələrdə ön plana çıxan adlar, unudulan epizodik şəxslər, unudulmaz oyunlar bizim Qəbələ səfərimizə işıq saçırdı...

... Rasim Abışovla söhbət məni ən çox qürurlandıran və kədərləndirən məqamlardan biri oldu. Abışov öz dövrünün ən yaxşı oyunçularından olub və hazırda Stavropol şəhərində uşaq komandasında çalışır. Bu adam Azərbaycandan əlini elə üzmüşdü ki, hətta 2014-cü ildə bitən xarici pasportunun (Rusiya vətəndaşıdır) vaxtını artırmamışdı. Biz Abışova zəng elədik, nitqi qurudu... Özünün dediyinə görə gecəni yatmayıb və səhər tezdən klubun bazasına yollanıb ki, məni Azərbaycana dəvət ediblər, biletimi alıb, filan qədər xərc çəkirlər.  Klubun cavabı isə belə olub ki, PFL bizim işçi üçün bu fədəkarlığı edirsə, biz də Azərbaycan üçün fədakarlıq edib sənin pasportunu 3 günə alacağıq... Rasim Abışov bunu nəql edəndən sonra mənə müraciətdə dedi ki, oyunun diskini mənə göndərdin . Balalarıma göstərəcəyəm ki, Azərbaycanda mənə necə hörmət edirlər.. Bu sözləri deyib dolumsunmuşdu ki, İlham Məmmədovun əli onun çiyninə qondu və söhbət Maradonanın Almaniya sərgüzəştləri ilə davam etdi...

Məmmədov şirin söhbət əsnasında bildirdi ki, 20 illik futbol karyerası dövründə belə bir təşkilatçılıq görməyib.

.... Mən bir daha əmin oldum ki, o vaxtkı kolletivlər indikindən çox çox yaxşı olub. İnternetin, komputer və digər cihazların olmadığı bir vaxtda veteranlar arasında daha çox canlı ünsiyyət olub ki, bu qədər maraqlı əhvalatlar meydana çıxıb. Xüsusən də “Qarabağ” veteranları arasında sanki bir ailə bağları vardı. Yaşar Hüseynovla Camaləddin Əliyevin başına yığışanlar  bir qabdan yemək yediklərini danışanda insan özü də həmin kollektivin üzvü olmaq üçün özünü yaxına verir.
Eləcə də Vidadi Rzayevlə Yaşar Vahabzadənin söhbətləri insanda ovaxtkı “Neftçi” barədə fikir formalaşdırır.

.... Əlbəttə,  nə vaxtsa həmin veteranlar arasında müəyyən intriqalar olub. Bəlkə də heyətə düşmək uğrunda mübarizələr meydana gəlib, mübahisələr yaranıb. Amma illər öncə olan həmin qarşıdurmalar Qəbələdə gülüşlə yada salınırdı. Məskunlaşdığımız otelin lobisində az qala səhərə qədər söhbət gedirdi, keçmiş yada salınırdı... Uğurlu gələcək ümidi ilə...

... Sözsüz, səfərin əsas məqsədi 19 il geriyə qayıtmaq, oyun təşkil etmək idi. Bunu hamımız birgə bacardıq. Lakin  oyun bu cür böyük qarşılaşmanın sadəcə bir hissəsi, epizodu kimidir. Həmin səfərdə o qədər yaddaqalan məqamlar oldu ki, 19 il sonra da xatırlanacaq...
Əsas məsələ odur ki, illər keçdikdən sonra xatırlanasan. Unudulmaq və unutmaq ən böyük dərddir. Tarix yazanları unutmayaq ki tarixlər yazılsın...

Sevgilərlə ELGİZ ABBASOV